Prolog

                                                                  NARODZINY

           Była zimna noc, w domu, w którym mieszkało dwoje ludzi narodziło się dziecko, córka, która była ich największym skarbem. Dali jej na imię Elena. Mieszkali razem w małym miasteczku, gdzie nie było zbyt dużo dzieci. Dziewczynka najczęściej przebywała sama na świeżym powietrzu lub spędzała czas w swoim pokoiku gdzie często rysowała wszystko co znalazło się w jej polu widzenia. Uwielbiała uciekać po kryjomu do lasu, mimo zakazu narzuconego przez jej rodziców. Dopiero tam czuła się wolna. Najczęściej wymykała się w nocy, gdy wszyscy już spali, wiedziała wtedy, że nikt jej nie przeszkodzi. Przebiegała do drugiego krańca lasu do klifu i oglądała wysokie góry znajdujące się na drugim brzegu jeziora.  Mogłaby tam siedzieć całymi dniami i nocami. Wracała do domu dopiero nad rankiem. 

Pewnego razu tak jak zawsze wymknęła się aby popatrzeć na marszczące się od wiatru jezioro, siedząc w swoim ulubionym miejscu poczuła zapach spalenizny. Odwróciła się i jej oczom ukazał się dym unoszący się nad drzewami. Wróciła do miasteczka tak szybko jak tylko mogła, z każdym krokiem słyszała coraz wyraźniej krzyki znajomych jej osób. Postanowiła ukryć się za krzakami. Widziała zapalone świece w jej domu i kontury postaci, nie dwóch lecz czterech. Po niedługiej chwili drzwi się otworzyły i ujrzała swoich rodziców prowadzonych przez dwóch strażników. Oboje mieli związane ręce, a gdzieniegdzie na ich ciele można było dostrzec strużki spływającej krwi. Strażnicy zaprowadzili ich do reszty, wszyscy stali pod starą sceną, którą mieszkańcy kiedyś ozdabiali na wszystkie święta. Elena nie wiedziała co robić, chciała wybiec i przytulić się do rodziców jednak strach paraliżował jej całe ciało. Wstrzymała oddech, jej wzrok utkwiony był w rodzicach, bała się, że jeżeli spojrzy gdzie indziej to oni znikną i więcej ich nie zobaczy. Jednak jej obawy się spełniły, strażnicy kazali wejść wszystkim do wozu zaprzęgniętego w dwa konie. Na materiale okrywającym wóz był symbol Pięciu Królestw. Gdy wszyscy byli w środku wóz ruszył, a Elena biegła obok niego przez drzewa. Starała się jak tylko mogła, jednak była wolniejsza. Już po kilku chwilach wóz zaczął się coraz bardziej oddalać, w końcu zniknął jej całkowicie z oczu. Wycieńczona opadła na ziemię, zalana łzami oparła się o drzewo. Do zmroku siedziała bez ruchu, z nadzieją, że zaraz zobaczy jak jej rodzice wracają. Pomimo zimnej pory nie czuła chłodu, od płaczu cała była rozpalona i kręciło jej się w głowie. Postanowiła, że wróci do wioski, może ktoś został, może ktoś jej pomoże.

Wioska była opuszczona, nikogo tam nie było. Większość domów była spalona. Szła po cichu, ponieważ bała się, że któryś ze strażników mógł zostać. Wślizgnęła się do swojego domu i zaczęła pakować wszystkie najważniejsze dla niej rzeczy. Spakowała jedzenie i kilka swoich rysunków. Usiadła na chwile na swoim łóżku i wtuliła się w pościel. Czuła zapach swojej mamy, ponieważ to ona codziennie rano wynosiła pościel przed dom aby się wietrzyła. Po niedługim czasie wyszła z domu z wypełnionym po brzegi plecakiem i poszła w las. Biegła tą ścieżką co zawsze w stronę klifu. Gdy dotarła na miejsce, rozłożyła na ziemi swój płaszcz i położyła się na nim. Wiedziała, że nie może zostać tu długo, chciała tylko ostatni raz zobaczyć ukochany dla niej widok. To ostatnie co jej pozostało.     

Od tego czasu Elena mieszkała ona w lesie. Nie zostawała w jednym miejscu dłużej niż dwie noce. Próbowała unikać kontaktu z innymi ludźmi. Sama zarabiała na jedzenie, często musiała kraść. Gdy nie miała już nic poszła żebrać do miasta, przy którym aktualnie się zatrzymała, lecz w mieście w którym się obecnie znajdowała wszyscy którzy żebrali lub kradli musieli iść pod sąd królowej miasta Eldorii. Nie potrzeba było dużo czasu jak strażnicy złapali Elenę. Królowa jednak zamiast wydać na nią wyrok zawołała straże i powiedziała żeby dali jej wszystko czego będzie chciała, następnie zwróciła się do Eleny czy nie zechciałaby zostać. Dziewczyna nie była przekonana, przywykła do ciągłego bycia samotną. Jednak jej zmęczenie dało jej się we znaki.
Królowa żyła w swoim zamku sama, nie licząc wielu służących i niektórych poddanych. Król zginął na polu walki nie dawno po ich zaślubinach. Królowa wyjaśniła Elenie, że od momentu śmierci jej męża była bardzo samotna, a gdy ujrzała Elenę dostrzegła w niej bratnią duszę. Od tego czasu Elena i królowa żyły jak matka i córka. Chociaż dziewczyna na początku nie chciała się do nikogo przywiązywać, szybko nawiązała wspólny kontakt z Królową. Wszyscy służący bardzo ją lubili. Starała się być miła dla wszystkich aby nie sprawiać nikomu kłopotów.
Królowa posłała Elenę na lekcje walki mieczem, ponieważ w Eldorii wszyscy mieli obowiązek uczyć się tego fachu. Chociaż żadna kobieta nigdy nie była wysyłana na bitwy to przyjęte było aby wszyscy znali podstawy władania mieczem. W krótkim czasie nauczyła się także strzelać z łuku. Po kryjomu pewien starzec uczył ją też tworzenia trucizn i eliksirów. Niczego jej nie brakowało lecz gdy kładła się na swoje łoże wracała myślami do tamtej nocy kiedy ostatni raz widziała rodziców. Po zmroku nie mogła wychodzić poza mury zamku lecz znalazła swoje tajemne przejście. Na początku bała się z niego korzystać i uciekać, ponieważ myślała, że gdy znów to zrobi, wszystko się powtórzy. Jednak jej potrzeby wyrwania się od codzienności były silniejsze.